Έτσι ένιωσα το είναι: Μια σταγόνα γλύστρησε μέσα μου και η δροσιά της με ξύπνησε. Αργά, ήρεμα, σχεδόν αδιάφορα συνειδητοποίησα πως υπάρχω.
Ήμουν τυλιγμένος από σκοτάδι, αλλά ένιωθα ευχάριστα, χωρίς παρόρμηση ή ανάγκη για οτιδήποτε. Από μια χαραμάδα έφταναν σε μένα λίγο φως και κάποιοι ψίθυροι. Ο νους μου, κάπως ενοχλημένος, άρχισε να αισθάνεται και να σκέφτεται. Πολύ αργότερα και να επιθυμεί.
Διόλου δεν εντυπωσιάστηκα με τη συνειδητοποίηση της ύπαρξής μου. Ίσως γιατί ήξερα - πώς όμως; - ότι υπήρχα και πριν ακόμη συνειδητοποιήσω ότι υπάρχω. Ένιωθα πως δεν πέρασα σε νέα κατάσταση. Σαν να ήταν το ασυνείδητο πριν ίδιο με το συνειδητό μετά. Σαν να ξύπνησε κάποιο είναι, δικό μου, που κοιμόταν από πάντα.
Αυθόρμητα σχηματίσθηκαν στο νου μου δύο ιδέες, του χρόνου και του χώρου. Το χρόνο τον συνέδεσα αρχικά με το πριν και το μετά από την αφύπνιση του είναι μου. Πολύ αργότερα κατανόησα ότι το δικό μου πριν μπορούσε να είναι το μετά κάποιων άλλων και τότε αποσυνέδεσα το χρόνο από το είναι.
Το σκοτάδι που με κάλυπτε γέννησε την πρωτόλεια ιδέα του χώρου. Εγώ ήμουν μέσα, οτιδήποτε άλλο έξω. Όμως, όπως με την ιδέα του χρόνου, αργότερα αποσυνέδεσα και το χώρο από το είναι μου, αλλά και κάθε άλλο είναι. Να, πώς έγινε: Μέσα μου δεν ήμουν μόνον εγώ. Κάποιοι, οι πρόγονοί μου, ήταν από πριν και άλλοι - φίλοι, σύντροφοι, παιδιά - έμπαιναν ή έβγαιναν. Με παρόμοιο τρόπο και εγώ ήμουν μέσα σε άλλους, δηλαδή και αλλού. Έτσι παράτησα το απλοϊκό μέσα-έξω μου και είδα το χώρο ως έννοια ανεξάρτητη από το είναι.
Με τη συνείδηση του είναι και με τις πρώτες δύο ιδέες είχα ήδη αρκετά για να βγω στη ζωή. Κίνητρο, όπως σε κάθε ταξίδι, ήταν η περιέργεια. Το είναι μου, περιπλανώμενο και μεταβαλλόμενο, συλλέγει εμπειρία, αποκτά γνώση, μεταφέρει παράδειγμα και προσεγγίζει σταθερά την επόμενη φάση ασυνειδησίας. Εκεί θα καταθέσει το φορτίο του. Όμως όχι όλο. Σε κάποιο θυλάκιο θέλει να κρατήσει για συντροφιά την ελπίδα μιας μελλοντικής αφύπνισης.
