Η πρώτη λάμψη

"Τι καλά που με ταΐζει!" σκέφτηκα. Το κουταλάκι του γλυκού βυθιζόταν στο μελάτο αυγό και έβγαινε γεμάτο με υποκίτρινο, τρεμουλιαστό υγρό. Δύο δάχτυλα της μάνας μου το ράντιζαν με αλάτι, πρόσθεταν ένα κομματάκι αλμυρή φέτα και λίγη ψίχα από φρέσκο ψωμί. Μισάνοιγε το στόμα της, σιγοψιθύριζε "Έλα, έλα τώρα." και με το άλλο χέρι έφερνε τη μπουκιά στο στόμα μου. Η τροφή - ζεστή, αλμυρή, τρυφερή - γλιστρούσε ερεθιστικά μέσα μου. 

Ήμουν και εγώ μέσα μου, ανακατωμένος με την τροφή. Το σώμα μου ήταν ένα σκοτεινό δωμάτιο, τα μάτια μου δύο παράθυρα και από αυτά ρεμβάζαμε εγώ και κάποιοι άλλοι, που ήταν και αυτοί εγώ. Σε αυτούς μιλούσα - με ποια γλώσσα; - όταν σκεφτόμουν. Αυτοί μου εξηγούσαν - με ποιο τρόπο; - όταν απορούσα. Και όταν αποκάναμε με τα δικά μας,  διασκεδάζαμε παρατηρώντας και σχολιάζοντας ό,τι ήταν απέξω: καρεκλάκι, μάνα, αυγό και κουταλάκι, που πήγαινε και ερχόταν.

Ένιωθα ευχάριστα ξέροντας ότι υπάρχω. Είτε ως πρόσωπο που δεν είχε προϋπάρξει είτε ως σύνθεση προσώπων που, έχοντας ολοκληρώσει τη δική τους αυτοτελή ύπαρξη, εγκαταστάθηκαν δικαιωματικά στη δική μου. Εγώ και οι πρόγονοί μου, στο σώμα ενός μωρού.

Αυτή η πρώτη-πρώτη λάμψη συνείδησης θέλησε να μείνει ζωντανή στη μνήμη μου. Ίσως για να μου δείχνει ότι βγήκα από το αυγό τρώγοντάς το.